NZ Zuid eiland 1e week

Dat is alweer een snelle update?! Jazeker, we hebben weer wat te melden! De eerste week op het zuider eiland zit er al weer op. Voor jullie het weten zijn we weer thuis, maar niet voordat we nog wat dingen van ons to do lijstje hebben weggestreept! Vanuit Te Anau: een nieuw hoofdstuk voor in het scrapbook!

Donderdag
Crossing naar zuid eiland vanmorgen. We rijden om 10:15 de boot op. Alles verloopt volgens plan en we vertrekken op tijd. De overtocht duurt 3 uur en er is geen tijd om je te vervelen. Het gebied tussen de twee eilanden staat bekend als de roaring forties: een gebied rond 40 graden ZB, met een sterke wind die onderweg om de aarde weinig weerstand tegenkomt. Behalve dan een nauwe spleet tussen de eilanden hier. We hebben wel geluk, want door de speakers klinkt het: ‘We are currently experiencing unusual heavy weather conditions; please remain seated until further notice’. Al schommelend bereiken we de overkant, waar we folders inslaan bij de lokale I-site (info centrum). De afstanden op de kaart zijn niet zo groot hier, maar toch duurt het lang met alle bergen ertussen. We rijden dan ook nog ‘even’ vier uur naar de camping.

Vrijdag
Heel vroeg in de ochtend zit ik alweer een groot deel van de vorige update te typen. Dat moet ook ergens gebeuren hè ;). Eind van de ochtend bezoeken we het Abel Tasman national park, althans een stukje ervan. Verder ploegen we wat kilo’s folders door om een keus te maken voor de glaciers. Ze hebben er hier twee, en je kunt er op verschillende manieren naartoe. Van een wandeling met helikoptertocht tot een ‘gewone wandeling’ van diverse lengtes. Nog even een nachtje over slapen. Voor we gaan slapen rijden we een stuk richting het zuiden. Onderweg schiet er een bordje voorbij met ‘langste hangbrug van het land’. We remmen, draaien om en nemen een kijkje. De brug blijkt gewoon toegankelijk. Eventjes er overheen lopen en terug. Op de terugweg passeren we op het toch al smalle bruggetje nog twee mensen. Als we weer bij de auto staan zien we dat die twee mensen waar we net langs liepen ook een Wicked camper hebben. En wel één met de Tasmanian Devil (Loony Tunes thema) op de zijkant geschilderd. Wat toevallig dat ik al zes maanden met een knuffel van een Tasmaanse duivel rondloop (kado gehad voor vertrek). Ik kan het niet laten, pak heel snel de knuffel en klem het beest onder hun voorruit. Snel even een foto maken en rap de wagen in. Ik wacht nog heel even met wegrijden want we willen nog even de eerste reactie zien. Toevallig of niet valt ons nu ineens de sticker op hun achterruit op waarop staat: ‘100 % tukker’. OOOOOOOOOOOH TUKKERS! Dan toch maar even een praatje maken. Ach, we eindigen op dezelfde camping en zitten tot diep in de nacht gezellig buiten te kletsen over van alles.

Zaterdag
Rijden, rijden, en wat voor een prachtige weg is dit. Volgens de reisgids is deze snelweg één van de mooiste ter wereld. Verschillende bergen, prachtig struikgewas, een stuk langs de kust. Langs de woeste zee aan de westkust met een zonnetje in de lucht. We genieten volop en maken onderweg uiteraard veel foto’s. We komen langs de beroemde Pancake Rocks. Waar we tijdens hoogtij hadden moeten zijn voor het mooiste effect van opspattend water. Wij vinden ze er zo ook wel mooi uit zien en hebben geen zin om tot 8 uur vanavond te wachten op hoog water. We lopen nog een kleine wandeling richting het strand, regelen de tripjes naar de glaciers en slapen bij een heel oud hotel vannacht. Ergens in een superklein plaatsje, zonder enig telefoonbereik. We staan aan een meertje, wel een leuk plekkie. We gaan ijsklimmen op de Fox glacier en boeken een helikopter wandeling voor de Franz Josef. Zoals het vandaag op het weerbericht staat zou het allemaal moeten kunnen. Zeker weten doe je het nooit hier, het weer aan de westkust is wat onvoorspelbaar. Er zijn zelfs stukken waar ze 360 dagen per jaar regen hebben…

Zondag
Rijden naar de Franz Josef glacier. Daar aangekomen verkennen we het plaatsje (is niet zo groot). We lopen een rondje om lake Matheson, het ‘spiegelmeer’ wanneer het windstil is, kun je hier prachtige foto’s maken. Wij hebben een paar aardige kliekjes gemaakt als amateurs, kun je goed zien waarom het spiegelmeer zo bekend is. Halverwege het meer was nog een viewpoint, maar toen waaide het wel een beetje. Voor aankomende nacht staan we vlakbij het strand in Fox glacier. Op weg naar de camping moeten we ineens hard in de remmen. Even verderop staat het verkeer stil, want er ligt een boom over de weg! Tjonge, hebben wij weer. Binnen een paar minuten zijn er allerlei mensen aan het zagen. Wij hebben geen zaag en wachten het maar even af (dat zakmes is toch niet overal geschikt voor ;). Een kleine 45 min later komt er iemand met een kettingzaag voor de dikke stam. Een grote gele bulldozer mag het karwij dan afmaken. Vanaf deze camping is een mooie wandeling naar de zee natuurlijk iets wat we even doen. Onderweg komen we heel veel sprinkhanen en wat schaapjes tegen. Op het strand ligt oud hout, zijn hele woeste golven en er hangt een mystieke mist. Volgens mij hebben we ook dit weer weten vast te leggen op de gevoelige plaat. Hopen dat het mooi weer blijft voor het ijsklimmen morgen!

Maandag
Het weer ziet er nog redelijk uit, bewolkt maar het gaat allemaal door! We checken in, doen een klimgordel aan en krijgen nog een heleboel andere spulletjes mee voor vandaag. We doen hele stugge schoenen aan, pakken de bijbehorende crampons (die roestvrije spikes die je om je schoenen heen kunt klemmen), een ijsbijl, touwen, regenbroeken etc. We stappen in het busje met de volledige groep. Die groep mocht niet groter en bestaat uit ons twee, een Schots meisje en een Vietnamese jongen. Plus nog een gids. Met z’n vijven beginnen we de wandeling naar de glacier. De eerste 800 meter is een gebied waar veel stenen vallen, formaatje touringbus soms, even doorlopen dus. Daarna is het een uurtje klimmen tot aan de ijsgrens. Crampons onder de schoenen binden en gaan maar. Na een kleine 20 minuten hebben we een goede muur gevonden om tegenop te klimmen. De gids gaat naar boven wat pinnen installeren en wij oefenen op een laag stukje muur met de bijlen en de spikes. De rest van de dag klimmen we steeds om beurten naar boven. Met twee ijsbijlen en schoenen met stekels om in het ijs te schoppen is het weer net iets anders dan binnen klimmen met de blokjes aan de muur. Of het makkelijker is kan ik niet goed zeggen, maar anders is het zeker. Aan het eind van de dag zijn we moe en staan we op een camping met een douche. Als uitzondering op de regel eten we een pizza. Het weerbericht is inderdaad onvoorspelbaar en morgenmiddag gaat het hozen. Waarschijnlijk gaat de heli-hike niet door morgen. We hebben na deze glacier wel een idee hoe die andere er uit ziet en we kunnen de centjes die we ermee uitsparen best gebruiken voor andere dingen.

Dinsdag
Helihike? Afgelast. Zoals we verwacht hadden. In plaats daarvan rijden we de hele dag. Richting Queenstown. Onderweg stoppen we in twee dorpjes, zo klein dat we mobiel geen bereik hebben. De autoradio doet het ook niet. Alleen in Wanaka hebben we even signaal :). We slapen op een hele mooie camping bij een meer, tussen de bergen en de schaappies. Dit is echt een prachtige camping. Faciliteiten zijn er niet, afgezien van een gat in de grond. Maar o wat een mooie plek…

Woensdag
Queenstown onderzocht. Er zijn hier heel veel outdoorshops… Het plaatsje zelf is de enige fatsoenlijke stad in de buurt. Het heeft 5000 inwoners en is in de winter (jullie zomer) erg druk met wintersporters. Nu is het hier zomer en zijn er veel activiteiten in de omgeving. Voornamelijk actief en spannend. Jet boaten, skydiven, kayaken, dat soort dingen. De plaats is ingericht op backpackers en heeft dan ook alle faciliteiten. We nemen de tijd, drinken een heerlijke ijskoffie en lunchen wat. Na drie keer de stad door gelopen te hebben zijn we op weg naar de parkeergarage. We lopen langs een pinautomaat en ik zeg tegen Anouck: probeer nog eens dat pasje van je, misschien doet hij het nu wel weer. We geloven onze oren niet als de automaat ineens geld begint te tellen, HA, hij doet het weer?! Heel vreemd… Dan nog maar even de laatste dingetjes kopen voor de driedaagse wandeltocht die we zaterdag beginnen. (Routeburn track). O ja, morgenochtend wordt het heel erg leuk, lees verder!

Donderdag
Voor wie niet weet wie A.J. Hackett is: hij heeft het bungee jumpen groot en commercieel gemaakt. De allereerste bungeejump brug zit hier om de hoek. In Australië zaten wij bij de tandheelkundefaculteit om de hoek bij een andere bungeejump, ook van Hackett. Dit was de eerste van Australië. We zijn er wel gaan kijken, maar besloten dat we de echte wilden doen in Nieuw-Zeeland. De ‘echte’ is niet de brug waar ik het net over had. Deze brug is een sprong van 43 meter, die in Cairns was ook ongeveer 40. Met de echte sprong bedoelen we de Nevis. De Nevis is zelfs hoger dan die in Scheveningen (die is ongeveer 60 meter). Deze Nevis bungee is één van de hoogste, met 134 meter! We stappen de bus in, want het is een kleine 40 minuten rijden. Na een geruststellend praatje van de chauffeur krijgen we een harnas om (soort klimgordel plus). Even langs de weegschaal en dan op naar het karretje dat ons naar het platform brengt. Daar aangekomen zien we nog wat mensen van de vorige groep springen en kunnen we het goed zien door de doorzichtige stukken in de vloer. Het is wel erg hoog! Ik mag eerst en krijg wat dingen om mijn onderbeen om het touw aan vast te knopen. Even de stoel in om alles aan elkaar te bevestigen en dan is het zover. Hop uit de stoel, een metertje of twee waggelen naar de rand. Echt superspannend, maar veel tijd om na te denken is er niet. Het aftellen is begonnen, vijf, vier, drie, twee, één, BUNGEE!! De achteneenhalve seconden vrije val (tel dat maar eens op je horloge) is echt supermooi! Eenmaal weer boven heb ik even de tijd om bij te komen en Anouck bang te maken (nee hoor, zo ben ik niet ;). Anouck heeft er ook zin in en springt zonder moeite de 134 meter naar beneden de vallei in. Na een paar keer op en neer komt ze ook weer boven en doen haar wangen zeer van het lachen. Terug in de stad eten we een ijsje en rijden we daarna door naar Te Anau. Deze keer zijn we om 16:45 bij het infocentrum, dat gelukkig tot 6 open is. We zoeken een plekje op aan het meer van Te Anau, praten nog wat na over de bungee en strepen ook deze ‘extreme sport’ van ons to do lijstje weg. Er staan nu geen gevaarlijke dingen meer op de lijst hoor, wees maar niet ongerust.

Vrijdag
We regelen wat dingen voor de Routeburn track, waar we morgen aan beginnen. Vervoer van en naar de track, veilige plek voor de camper etc. We staan op een camping waar ik deze update kan typen, we de camera kunnen opladen en waar we nog een keertje een douche kunnen nemen voor vertrek. De wandeling duurt drie dagen, met twee overnachtingen in de bergen. We moeten alles meenemen, eten, spulletjes, etc. Checklist is nu compleet, nog even de tassen inpakken voor deze New-Zealand Great Walk!


FOTOS: http://picasaweb.google.com/Juppiter/NZZuidEiland1eWeek?feat=directlink